Outback!

Een bijzonder goede middag allemaal!

Ik zit momenteel nog steeds bij Fred en Chantal in Cairns. Wat een ge-wel-di-ge stad is het ook. Ik ben blij dat ik nog paar dagen over heb voordat ik weer verder trek. Er gebeuren hier de meest bizarre dingen. Gelukkig heeft Cairns wel een ongeschreven wet: What happens in Cairns stays in Cairns... Toch zal ik het even wat nader toelichten. Zoals de meeste wel weten heb ik de slechte gewoonte als ik een biertje of twee op heb wel eens wat mee naar bed te nemen. Zo werd ik vanochtend wakker naast een winkelwagentje. Aan het winkelwagentje hing een blaadje met de tekst: Go-kart! We kunnen dus wel aannemen dat het gister weer een gezellig avond was... Toch zijn er 2 dingen die mij dwars zitten. Één, het dichtsbijzijnde winkelcentrum is hier 25 min lopen vandaan. Twee, Fred en Chantal’s appartement is op 1 hoog en heeft geen lift. Bovendien zijn de (3!) trappen behoorlijk stijl... Hoe ik het winkelwagentje naar boven heb gedragen zonder ook maar iemand wakker te maken is voor mij nog steeds een raadsel.

Maar goed, ik was gebleven dat ik op het punt stond om de outback in te gaan. De avond voor ik vertrok ben ik nog even uit geweest met een paar Nederlanders van het hostel. Een verkeerde keuze. Ik werd om 7 uur door de bus opgehaald en de eerste 2 uur van de busrit lag ik keurig in coma. Gelukkig reden we toen voornamelijk door stedelijk gebied en had ik weinig gemist. Na een paar uur te hebben gereden kwamen we aan in Quarn. Quarn is het eerste echte outback dorp. Het grappige/trieste aan de outback dorpen is dat het grootste gebouw in het gehucht de pub is. De reden hiervoor is dat er in deze dorpen helemaal niks te doen is. Dus zetten de locals het maar op een zuipen. Een “op en neertje” naar de stad doe je ook niet even aangezien dat dik 5 uur rijden is. In Quarn hebben we geluncht en alcohol ingeslagen voor de avond. We moeten natuurlijk in de avond wel wat te drinken hebben.

Daarna zijn we doorgereden naar onze camp plaats. Onderweg zijn we nog gestopt bij een hele oninteressante ruïne. Op het moment dat ik een stap buiten zette werd ik direct door honderden misschien wel duizenden vliegen bevlogen. Niet normaal. Ik heb snel wat foto’s geschoten en ben zo snel mogelijk de bus weer ingegaan. Gelukkig zei onze gids: This is just the beginning, it’s gonna get worse! Dat belooft wat. Na een lange rit kwamen we aan bij onze eerste hostel. Na het eten hebben we gekaart. Op een of andere manier waren we zomaar aan het kingzen. Dat ging weer goed fout. Om 12 uur ging de generator uit en dus hadden we toen geen stroom én geen licht meer. Dat heb je nou eenmaal in de outback. Toen ik op een gegeven moment naar boven keek zag ik de Melkweg. Op het begin dacht ik dat ik hallucineerde maar het bleek echt de Melkweg te zijn. Dat was echt heel gaaf om te zien. Helaas kon ik er geen foto van maken met m'n crappy camera.

De volgende dag zijn we verder gereden richting Williams Creek. Onderweg hebben we gelucht bij een of andere rare local, Talc Alf. Die arme man heeft het helemaal verloren. Hij denkt echt dat aan de hand van je naam je toekomst kan voorspellen. Zo blijkt maar weer dat 40 jaar in de outback niet gezond voor je is. Hij heeft heel veel verteld maar het was allemaal erg verwarrend. Ook heeft hij de betekenis van mijn naam gegeven maar wat dat precies was weet ik niet meer. Het kwam in ieder geval neer op: “gelijk aan het op komen van de zon”....... Juist...... Volgens mij heeft hij in de loop der jaren een langdurige zonnesteek opgelopen.
Na de lunch zijn we verder gereden naar onze laatste stop voor onze campsite. Dit was een waterhole in het midden van de outback. Ik had een echte oase ingedachte met een palmboom en een meertje. Nou, dat was het niet echt. Het was meer een soort van smerig moeras met een zwembadje. Toch ben ik er even ingedoken. Ik was er toch. Na even “lekker gebadderd” te hebben, hebben we met z’n alle de zonsondergang bekeken. Daarna zijn we verder gereden naar onze campsite, Williams Creek. Daar aangekomen hebben we eerst gegeten. Onze gids had iets met kip, soep en spaghetti klaar gemaakt.Het was even wennen maar op zich “best te skaften”. Op een gegeven moment ging de vreetschuur weer open en gingen de restjes allemaal naar mij. Voordat we naar bed gingen kwam er een piloot langs met een hele leuke aanbieding. Voor $30 zouden we de volgende morgen naar Coober Pedy, onze volgende stop, gevlogen. Het was een PR stunt want normaal gesproken betaal je voor dezelfde vlucht al snel $300. We hadden de afgelopen 2 dagen al veel te lang in de bus gezeten en dus ging iedereen akkoord. De piloot garandeerde dat iedereen een windowseat kreeg dus dat was ook wel mooi.
Die nacht hebben we buiten in een swag onder de sterrenhemel geslapen. Een swag is een soort van regenhoes waar je met je slaapzak in gaat en je tegen eventuele regen beschermt. Bovendien voorkomt het ook dat er spinnen, schorpioenen en andere insecten je slaapzak inkomen. Het was echt heel vet om letterlijk onder de Melkweg te slapen. De Melkweg was hier nog beter zichtbaar, het was echt heel vet.

De volgende dag zijn we direct het vliegtuig ingestapt en zijn we naar Coober Pedy gevlogen. De vlucht was heel gaaf en veel beter dan een busrit. Ook was het uitzicht heel mooi. Na een vlucht van 45 min waren we in Coober Pedy. Coober Pedy is de Opal capital of the world. Opal is een hele dure edelsteen dat wordt verwerkt is sieraden. Maar dat maakt Coober Pedy niet zo speciaal. Wat Coober Pedy wel speciaal maakt is dat men hier onder de grond, in oude mijnen leeft. Het kan overdag namelijk makkelijk 45 graden worden en in de avond weer afkoelen richting het vriespunt. Daarom heeft men besloten om de oude mijnen om te bouwen tot huizen. Van binnen ziet het er eigenlijk heel normaal uit. Gewoon een huiskamer met een bank, TV en laminaat. Maar van buiten zie je gewoon een berg met een deur erin en een luchtschagt erop. We hebben ook een tour door één van de huizen gehad. Echt heel grappig om te zien hoe men daar leeft. Eigenlijk heel normaal terwijl je dat niet verwacht.

Die avond zijn we naar het Kangoeroe voeren geweest. De verzorgers, een getrouwd stel, zijn echt zo gek als een deur. Zij behandelen de kangoeroes echt als hun eigen kinderen. Dat houd dus in dat ze kangoeroes mee naar bed nemen. Oké, dat vond ik al raar. Maar bij het volgende was ik echt verbijsterd. Één van de verzorgers voed de kangoeroes zelfs vanuit haar eigen mond. Ze stopt melk in haar mond zodat dit op de juiste temperatuur blijft, en laat de kangoeroe het vervolgens uit haar mond drinken... Die is helemaal van de kaart. Zo blijkt maar weer dat als je, je leven lang in de outback woont je knetter gek wordt. Het kan geen toeval meer zijn.

Na weer een veel te korte nacht ging de wekker om 4:30. Vandaag was de langste dag van de hele reis. We moesten namelijk 700-800 km afleggen. Dat is niet leuk meer. Maar onze eindbestemming was wel Ayers Rock. Nou dat gaan we beleven. Vooral met de verhalen van Kees en Martijn in het achterhoofd moest dit wel goed zijn... Daarnaast werd onze groep uitgebreid met nieuwe mensen van een andere tour. Dit hield in dat alle stoelen in de bus bezet waren en je dus niet fatsoenlijk meer kon slapen. Wat een kut dag. Eenmaal aangekomen bij Ayers Rock was het al donker en konden we deze niet goed meer zien. Zit je GVD de hele dag in die ^%&$^&&*^&*%&* in de ^&*$&&^#^%% bus kom je er aan is het ^%&*%&($%*&(*&)^*() donker. Maar goed morgen weer een dag. Die avond hebben we weer in een swag geslapen. Helaas was het bewolkt en konden we de Melkweg deze keer niet zien.

De volgende dag hebben we de zonsopgang bij Ayers Rock bekeken. Dit was op zich nog best leuk en mooi. Omdat het nogal koud was hadden we geen last van vliegen dus dat was wel lekker. Zoals de meeste mensen wel weten ben ik niet echt een ochtend mens. En zeker niet als ik de nachten er voor gemiddeld 3 uurtjes heb geslapen. Ik kijk dus ook niet echt blij op m'n foto’s. Maar goed er zijn erger dingen in de wereld. Zoals een bier twistdop die vast zit bijvoorbeeld.
Na de sunrise zijn we naar het Abborignal cultural centre geweest. Dat was mijn diepte punt van de hele tour. Ik zal wel een cultuur barbaar zijn maar ik heb zo mn ideeën over de huidige Abborignals. Maar daarover later meer. Ik zal ik het zo zeggen: ik heb er wel heerlijk bijgeslapen. Verder vind ik de hele outback tour echt wel vet. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb alleen weinig met de hele abborignal cultuur. Toen de tour door het cultural centre/schoonheidsslaapje over was zijn we naar Kata Tjuta gegaan. Dit een een soort van gebergte “vlak bij” Ayers Rock. Het was nog wel dik een uur rijden. Persoonlijk vond ik Kata Tjuta mooier en indrukwekkender dan Ayers Rock. Maar dat is mijn mening. We hebben daar een wandeling dwars door Kata Tjuta gemaakt. Deze was wel wat kort maar wel erg mooi. Na de wandeling zijn we terug gegaan naar het kamp en hadden we de middag vrij. Ik ben samen met een paar andere het zwembad ingedoken. Zwemmen in een zwembad in het midden van de outback. Tja, dat doe je ook niet elke dag. Nee, ome Gerard zelfs de gids doet dat ook niet elke dag.
Na het zwemmen zijn we weer naar Ayers Rock gereden om de zonsondergang te bekijken. Veel geluk met het weer heb ik niet. Het was namelijk bewolkt en dus geen zonsondergang voor ons. Die avond ben ik voor de verandering een keer verstandig geweest en ben ik vroeg naar bed gegaan. Toen ik eindelijk sliep begon ik nattigheid te voelen. Nee, dit is weer niet wat jullie denken. Het was namelijk gaan regenen. Ik sliep dan wel in een swag die mij “droog” hield maar echt lekker sliep het ook weer niet. Dus besloten wel met z’n alle om onder de overkapping te gaan liggen. Want daar bleef je wel droog.

De volgende morgen werd ik wakker. Het eerste wat ik zei was: &*^%^%#**(^$#%$#%#^&$%^&. Ik was namelijk zeik, maar dan ook zeik nat. Handig joh zo’n swag! Wat een kut ding. Eens maar nooit meer. Het is heel handig zolang het droog blijft. Maar wat heb je er dan aan als het droog is? Juist, helemaal niks! Wie dit heeft uitgevonden mogen ze terug naar school sturen. Maar goed altijd blijven lachen... Nadat we alles nat ingepakt hadden zijn we weer naar Kata Tjuta gegaan om daar de zonsopgang te bekijken. Natuurlijk was het weer bewolkt en hebben we geen zon gezien. Tja, dat is pech hebben. Toen het licht was zijn we weer terug gereden naar Ayers Rock om een wandeling om de rots te maken. In totaal duurde de wandeling 3 uur. Het had de hele nacht geregend. En toen we aan de wandeling begonnen, begon het weer te regenen. Nat waren we toch al dus dat maakte ons ook weinig meer uit. Door alle regenval goot het water van Ayers Rock af. Dit was wel echt heel gaaf om te zien. Overal zag je watervallen wat echt een heel mooi effect had. Ik weet de dagen overigens wel uit te zoeken. Het regent bij Ayers Rock ongeveer 6 dagen per jaar en ik ben er tijdens 2 van die dagen. Het is nou eenmaal niet anders. Gelukkig was de groep waar ik mee was wel echt heel leuk. Dat maakte een hele hoop goed.

Na de wandeling zijn we terug gegaan naar de camping. Daar hebben we even lekker gedoucht. Daarna zijn de bus ingestapt en naar de volgende campsite gereden. Dat was nog zeker een uur of 5 met de bus. Voor de outback vallen die afstanden nog best wel mee. De meeste mensen doen bijvoorbeeld maar 1 keer in de maand boodschappen omdat de dichtsbijzijnde winkel 10 uur rijden is. Heel veel huizen zijn ook zelfvoorzienend. En toch moeten ze eens per maand of één keer in de twee maanden naar de winkel. Ik zou zo nooit kunnen leven. Maar wie ben ik?
Na weer een lange busreis kwamen we bij ons kamp aan. Daar hebben we een kampvuur gemaakt een BBQ’d. Ook kregen we een tent met een bed omdat alle swags zeik nat waren. Op een of andere manier scheen niemand daarmee te zitten...

Na weer een veel te korte nacht zijn we de volgende ochtend de bus ingestapt en zijn we naar King Canyon gereden. Omdat het, voor de verandering, regende was een groot gedeelte van de tour afgesloten. We mochten alleen door de Canyon heen gelopen en er niet langs. Echt heel erg jammer want ik had al gezien dat het er van boven af veel mooier uit ziet. Maar goed wij hebben regen in de outback. Er zijn niet vee mensen die dat kunnen zeggen. Ik helaas wel. Maar altijd blijven lachen en vooral niet klagen!
Na de wandeling zijn we de bus ingestapt en naar Alice Springs gereden. Dat was ook weer een busrit van dik 6 a 7 uur. Om 8 uur s’avonds kwamen aan in Alice Springs. Daar hebben we ons snel omgekleed en klaar gemaakt voor het uitgaan. We hebben vanaf je hostel de taxi gepakt naar Toddy’s. Daar hebben we een visschotel gegeten die erg lekker was. Ik heb weer flink zitten schuren. Jullie kunnen trots op mij zijn. Na het eten zijn we uitgegaan. De meeste van jullie hebben de foto’s hiervan op Facebook wel gezien. Het was een erg gezellig avond waar de alcohol rijkelijk vloeide. Ik zal het daarbij houden.

De volgende dag was zwaar, heel zwaar. Toen ik bij het ontbijt aankwam werd ik door de Duitsers en Italianen uitgelachen. Ze werken ook altijd samen he! Ik neem het ze deze keer alleen niet kwalijk. Waarschijnlijk zag ik er ook echt niet uit. En zo voelde ik mij ook. Na wat bijgeslapen te hebben, hebben we een wandeling door Alice Springs gemaakt. Daar heb ik de moderne Abboriginals gezien. Wat is dat triest. Het was 10 uur in de ochtend en ze waren nog steeds of alweer helemaal van kaart. Ze zuipen en roken de hele dag door en doen werkelijk helemaal niks. Een beetje rondhangen en schreeuwen meer niet. Want als een vriend van je 300 meter verder op loopt dan loop je niet op hem af of bel je hem. Nee, dan schreeuw je gewoon, en voer je een gesprek over 300 meter. Ik dacht dat iedereen ondertussen wel bekend was met een mobiel. En ja die kunnen ze betalen aangezien ze elke week $600 van de overheid krijgen. En als het dan avond wordt, worden ze echt vervelend. Dan gaan ze taxies bekogelen en mensen lastig vallen. Het wordt ook erg afgeraden om met s’avonds over straat te gaan. Zelfs niet in een groep. Niet alle Abboriginals zullen zo zijn. Er zullen vast ook een hoop goede zijn. Maar ik heb ze zoals hier boven staat ervaren. Maar goed gelukkig vloog ik die avond alweer naar Cairns, naar Fred.

In Cairns aangekomen heb ik een taxi gepakt en ben ik aar Fred’s appartement gereden. Daar aangekomen was het : Hey neef! Hoe is het? Kom fff mee is fff leuk. Heel grappig, waar heb ik dat nou eerder gehoord? Ook heb kennis gemaakt met Fred z’n vriendin, Chantal of Chanty. Het was echt heel raar maar wel heel leuk om zomaar familie aan de andere kant van de wereld te zien.
Maar dit verslag is alweer langer geworden dan dat ik had gedacht.

M’n volgende verslag over m'n belevenissen in Cairns bij Fred en Chantal hebben jullie nog te goed.

Later!