Airlie Beach, Whitsundays en Mackay

Een goede morgen iedereen!

Zit je daar dan om 2 uur ‘snachts in een tankstation ergens in Rocky. Alleen tussen verschillende dronken mensen die de meest random vragen stellen; Are you Scottish? No. Are you Swedish? No. Are you Irish? No. Persoonlijk had ik geen zin meer in dit spelletje en dus zei ik maar dat ik uit Nederland kom. Oh.... what are you doing here? I’m waiting for a bus, zeg ik terwijl ik m’n eerste Redbull van de avond afreken. Are you buying me a Redbull? Is z’n volgende vraag. No mate I’m sorry, antwoord ik kort maar krachtig. Eindelijk liep hij naar z’n tafel om andere mensen lastig te vallen. Toen ik nog geen 30 seconden later langs hem liep was z’n eerste vraag; Are you Swedish? Ik liet een diepe zucht en deed maar net of ik hem niet verstond. Ik realiseer me nu dat dit nog een lange avond wordt aangezien mijn bus om 7 uur pas vertrekt. Ja, ook dit is Australië...

Wat heb ik de afgelopen weken allemaal mee gemaakt? Nou echt enorm veel. Om het even kort samen te vatten: Arlie Beach en de Whitsundays, Mackay, fam Brieffies, Pigging, Stier slachten, werken, Rodeo, naar de kerk gaan (ja, ik...) en heel veel familie. Ik ga proberen het verhaal kort en krachtig te houden. Helaas weten we uit ervaring dat dit voor mij erg lastig is.

Ik zal bij het begin beginnen. Zaterdag avond 19 mei was de laatste avond in Cairns. Na een aantal biertjes was het tijd om afscheid te nemen van Fred, Chantal, Ben en Alexa. Ik heb Fred en Chantal enorm bedankt voor alles. Ik heb er dankzij hun echt een supergave tijd gehad. Om 11 uur stapte ik op de nachtbus richting Airlie Beach.

Wat is Airlie Beach en wat zijn de Whitsundays zullen de meeste van jullie zich wel afvragen. Toen ik in Australië aan kwam had ik ook geen idee wat dit was. Sterker nog, het enige wat ik van Australië wist was dat het een heel groot eiland was met een hoop kangoeroes. Bovendien dacht ik de hoofdstad Sydney was. De eerste twee punten bleken een feit maar bij de laatste zat ik er toch behoorlijk naast. Sorry, ik dwaal weer af. Airlie Beach is een havendorpje vlak bij het National Park: The Whitsundays. De Whitsundays staat het meest bekend om Whitheaven Beach dat het meest fijne zand ter wereld heeft.
Na een paar dagen in Airlie Beach gebivakkeerd te hebben ben ik op een 3 daagse boot tour naar de Whitsundays gestapt. Het allereerste wat ons gevraagd werd is of we wel genoeg drank bij ons hadden. Een goede binnenkomer dacht ik zo. De eerste dag hebben we vooral gevaren. Dit deden we bewust zodat we de volgende morgen als eerste bij the Whitsundays waren. Het weer zat helaas niet echt mee de eerste dag. We hadden een hoop regen en vooral wind. Dit resulteerde logischer wijs op hoge golven, veel water op het dek en een stuiterende boot. Veel reisgenoten werden hier zee ziek van. Ik ga nu niet de held uithangen door te zeggen dat ik me 100% top fit voelde. Maar avondtuurlijk was het zeker. Na een lange tocht van dik 6 uur kwamen we aan bij Whitheaven beach. Echter was het al donker en zagen we niks. Er werd ons aangeraden om vroeg naar bed te gaan aangezien de volgende dag een lange dag zou worden. Dus besloten we het advies maar braaf op te volgen. De nacht was een ramp. Ik heb al op veel plaatsen moeten slapen hier in Australië zoals vliegtuigen, auto’s, bussen, swags, heel veel hostel bedden, treinstations, kroegen, tankstations, clubs en vliegvelden. Maar een boot is heel wat anders. Zeker met al het op en neer gaan. Ik snap niet hoe ome Michel dit maand in maand uit doet. Ik weet nog niet wat voor werk ik ga doen als ik terug kom. Maar één ding is zeker. Ik ga niet op een boot werken. We worden dus geen collega’s Michel, sorry. De volgende morgen werden we wakker met een prachtig uitzicht op een Whitheaven Beach. Persoonlijk is dit de op één na mooiste plaats waar ik wakker ben geworden. De mooiste plaats waar ik wakker ben geworden blijft natuurlijk de kubskist bij de Pilsrakkers kermisborrel. Nee, even zonder grappen. Het uitzicht was echt fantastisch. Na een kort ontbijt hadden we de keuze om of naar het strand te zwemmen of de boot te nemen. Wat gaat er nu boven een frisse duik. Deze werd natuurlijk ingewijd met een oerhollandse “bommetje”. Heerlijk lekker lomp doen. Ik heb natuurlijk ook hier een naam hoog te houden. Na een zwemsprint waar zelfs Pieter u tegen mag zeggen kwam ik aan op het strand. Als baywatch boy kwam ik daar het water uitgelopen. Alhoewel ik niet denk dat er ook maar iemand onder de indruk was. Maar het gaat om het moment. Eenmaal op het strand hebben we een tientalle foto’s gemaakt, een korte hike gedaan en van de zon genoten. Na een aantal uur op het strand vertoefd te hebben zijn we terug gegaan naar de boot. Daar hebben we gelunched en zijn we naar de eerste snorkelspot genaamd het Aquarium gevaren. Het Aquarium doet zijn naar eer aan. Ik heb nog nooit zoveel vissen bij elkaar gezien. Echt duizenden waar je ook keek. Echt een ongelovelijke ervaring. Na ongeveer 2 snorkelen werden we terug naar de boot geroepen voor het avond eten. Die avond hebben we om het subtiel te zeggen elkaar voor lul gezet. Ik ga niet in op de details maar ik was verrast. Het was in Hoogkarspel kermis, maar daar had het hier ook wel iets weg van. Toch blijft het enorm jammer dat ik de kermis en met name de kermisborrel thuis heb gemist. Het was natuurlijk weer topper heb ik gehoord. Maar goed, na een bijzonder interessante avond werd ik de volgende ochtend in een nogal vage waas wakker. Heel lang kreeg ik niet om wakker te worden. We werden vrijwel direct het water ingegooid om weer te snorkelen. Een goede zet van de crew al zeg ik het zelf. Iedereen was direct wakker en sommige waren zelfs enigzins fris. Helaas behoorde ik niet tot de laatste groep. Na het snorkelen was het Whitsundays avondtuur over en zijn we terug gevaren naar Airlie Beach. Eenmaal in hostel aangekomen ben ik direct in bed gedoken om wat slaap in te halen. Helaas voor mij zat ik in een kamer met 7 duitsers opgeschepen die het bovedien nodig vonden om de hele dag te discuseren. Die avond hadden we de after party die erg gezellig was.

De volgend morgen ging de wekker weer keurig op tijd. Want het was tijd voor het volgende avondtuur namelijk een familie bezoek bij mijn achterfamilie in Mackay. Eerder die week had ik al contact gezocht. Het was een heel vreemd en raar gesprek. En liep alles behalve soepel...
Daar gaan we dan dacht ik toen de buschauffeur in Mackay stopte. Met een enigzins onwennig gevoel stapte ik de bus uit. Ik keek om mij heen en zag niemand. Een goed begin is het halve werk dacht ik. Ik pakte m’n spullen uit de laadruimte en voor ik het wist riep er iemand: Erik Wagemaker? Ik dacht, ah dat moet ik haast wel zijn en draaide mij om. Achter mij stonden 2 vrouwen die mij nogal vragend aankeken. Are you Erik? Vroegen ze nog een keer. Yes, that’s me, antwoorde ik. De 2 vrouwen bleken Lynette en oma Clair te zijn. En ze waren speciaal gekomen om mij op te halen. Na een autorit van ongeveer 20 minuten en zeker 1.000.000 vragen kwamen we bij oma Claire’s huis aan. Eenmaal daar werden vrijwel direct de fotoboeken boven water gehaald en werd ik vol gestopt met familie verhalen van familie die ik niet eens kon. Grappig was het zeker en ik voelde mij direct thuis. Claire en Lynette waren enorm aardig en gastvrij en wilde alles weten. Bovendien wilde ze mij direct helpen met het zoeken naar een baan. Ook heb ik die avond Thomas en Robbert leren kennen, 2 achterneven. Zij wonen door de week bij hun oma omdat het qua reistijd veel voordeliger is. Afstanden kunnen hier echt gigantisch zijn. Na een Nederlands avond eten; worteltjes, aardappelen en een gehaktbal zijn we naar bed gegaan. Wat mij tijdens het eten het meest opviel was het bidden voor het eten. Dat ben ik niet echt gewend. Het bleek slechts een voorteken te zijn van wat mij te wachten stond. Een hele hoop nieuwe ervaringen.
Maar daarover de volgende keer meer. Anders wordt het verhaal weer te lang.
Later!