Het leven bij de fam Brieffies

Hoi allemaal!

Lig je dan, met je brulshirt kapot in je bed. Na een hele avond vol Nederlandse hits, bier en polonaises. Ook al waren we maar met z’n 2-en het maakte het feest er niet minder om. Zo hebben we alle achtergronden van de computers verandert in foto’s van ons zelf in het oranje. Het had zo’n groot feest kunnen worden waarin ik alle Duitsers hier belachelijk had kunnen maken. En geloof me, dat zijn er heel veel. Het moest helaas niet zo zijn. In plaats daarvan werd ik wakker van Duits geouwehoer. Ik sliep namelijk met 2 Duitsers op de kamer. Iets waar je niet om staat te springen dan. Toen ik wakker werd waren ze aan het praten over de wedstrijd. Ze hadden door mijn nogal luide binnenkomst om 7 uur al begrepen dat ze hadden gewonnen, maar wisten niet hoeveel. Het eerste wat ik zei toen ik de kamer binnen liep was: Scheiße and don’t even try to talk about the game. En ben ik in bed gaan liggen. Ik denk dat mijn punt duidelijk was. En dus lieten ze mij met rust, terecht. Eenmaal wakker en uit bed nam ik een douche. Toen ik na mn douche binnen kwam lopen vroegen ze heel voorzichtig hoeveel het was geworden. Ze kwamen mij een beetje bang over. Misschien had ik het veelvoudig schelden met Scheiße en de nodige varianten daarvan achterwegen moeten laten. Oké, op één voorwaarde zei ik. Als ik de score zeg dan wordt er niet meer over de wedstrijd gepraat. Zo gezegd zo gedaan. Je moet natuurlijk wel laten zien wie de baas is.

Maar goed, terug naar Mackay. Op mijn 2e dag in Mackay zijn Claire en ik naar “the old dairy farm” in Blue Mountain gereden. Dit is de boerderij waar pap 30 jaar geleden heeft gewerkt. Echter wordt de boerderij zelf niet meer gebruikt en is het meer een ruine. Ongeveer 15 jaar geleden besloten de fam dat ze het vee boerderij leven niet meer zagen zitten. En is het gebied opgedeeld tussen Anthony en Peter. Onderweg naar de boerderij kwamen we Anthony Brieffies tegen en heb ik daar kennis mee gemaakt. Anthony werkt 4 dagen per week in de mijnen en 3 dagen op z’n eigen Sugarcane farm. Nadat we een tijdje gepraat hadden zijn Claire en ik verder gereden naar Peter Brieffies. Nog geen 200 meter verder op kwamen we Peter tegen. Ook met hem hebben we een tijdje gepraat voordat we verder trokken. Want we waren onderweg naar Peter’s huis om wat boodschappen af leveren. Daar eenmaal aangekomen heb ik kennis gemaakt met Mary, Peter’s vrouw. Samen hebben ze 9(!) kinderen en hebben ze net zoals Anthony een Sugarcane farm. Daarnaast heeft Peter ook nog een paar koeien en doet hij contract werk met zijn bulldozer.

Na een lunch kreeg ik een paar cowboy laarzen, een spijkerbroek, een werkblouse, zonnebrand en een cowboy hoed in mn handen gedrukt. Die heb je nodig werd er tegen mij gezegd. Het zal wel stoffig of smerig zijn en ze willen niet dat mn kleren vies worden dacht ik. Maar dat bleek niet zo te zijn. Het waren namelijk mijn werkkleren voor die dag. Er werd mij niet gevraagd of ik wilde helpen. Nee, daar werd gewoon vanuit gegaan. Het zal wel dacht ik. Just go with the flow. En zo zat ik 10 minuten na kennis gemaakt te hebben bij Mary in de auto op weg naar het land. Het enige wat ik dacht was: wat een land alles kan hier. Na 20 minuten rijden kwamen aan bij het land aan wat ze Binda noemen. Daar werd mij het werk uigelegt, stick picking. Ik moest alle takken die op het land lagen oprapen en de trekker wagen gooien. Heel eenvoudig en niet moeilijk. Daarbij moest ik de trekker rijden. Ik reed dus rond op de trekker en als ik een tak zag moest ik er vanaf springen, de tak in de wagen gooien en weer op de trekker springen etc, etc, etc. Na een paar uur werken was het tijd om terug te gaan naar Mackay. Peter kwam nog wel naar mij toe met de mededeling dat als ik een baan zocht ik bij hem terecht kon. Mijn budget begon al wat te slinken en dus zei ik eigenlijk direct ja. Ik kon de volgende dag direct beginnen, perfect.

De 3 daarop volgende dagen heb ik voornamelijk heel veel takken opgeraapt en in de fik gestoken. Wat dat doe je in Australië. Al heb je iets hebt waar je vanaf moet en het brand, dan steek je het in de fik. Idem dito als een houten paal nodig heb. Dan zaag je een gewoon een hele boom om terwijl je misschien maar ¼ van de boom gebruikt. Zo gaat dat hier in down under. Lekker simpel en vooral niet te moeilijk doen.

In de avonduren doen ze hier graag aan pigging. Oftewel biggen jagen. De biggen, zwijnen en wallabies eten de sugarcane en zijn dus ongedierte. En op ongedierte wordt gejaagd. In de avonduren stappen we daarom regelmatig in de quad en gaan we met de honden en geweren op jacht naar de bovenstaande beesten. Zodra de honden iets ruiken springen ze uit de quad en rennen ze op hun doelwit af. Zodra dat gebeurt wordt de quad stil gezet en rennen we als een bezetene achter de honden aan. We rennen soms echt voor kilometers en overal dwars door heen. Door sloten, door prikkelbosjes (die hebben ze hier veel, echt heel veel) en klimmen we door de hekken. Op zich is het best leuk en gaaf. Het enige wat mij alleen altijd tegen werkt zijn de hekken. Vooral prikkeldraad vind mij erg leuk. Ik blijf er altijd in hangen. Niet een beetje maar echt goed. Hierdoor raak altijd op achter. Ook schokdraad vind ik niet fijn. Uit veel vroudige ervaringen kan ik jullie vertellen dat het een behoorlijk opdonder krijgt als je het draad aanraakt. Het meest frustrerende van het hele jagen is, is dat ze geen goede honden hebben. En 9 van de 10 keer is het vals alarm als de honden uit de quad springen. En heb je het hele eind voor niks gelopen en mag je terug. In de 3 weken dat ik op de boerderij was zijn we er 15 keer op uit getrokken om te jagen en hebben we slechts 1 keer een zwijn gevangen. Vrij frustrerend en de laatste paar keer was het ook geen zak meer aan.

De eerste zaterdag was de Nebo Rodeo. Rond een uur of 7 zijn Robert, Peter en Mary’s jongste zoon, en ik in de auto gestapt richting de rodeo. Na ongeveer een uur rijden kwamen we daar aan. De rodeo was al in volle gang en overal zag je cowboys, paarden en stieren. Het was een hele aparte ervaring. Vooral het stier rijden vond ik heel vet. En ik was niet de enige. Het publiek ging soms helemaal uit z’n dak. Het was net of er een goal werd gescoord tijdens een voetbalwedstrijd. Het stier rijden staat bekend als de meest gevaarlijke sport ter wereld. Sommige cowboys vliegen namelijk met een dubbele salto van de stier af. Super vet om te zien natuurlijk. Het grappige is dat de cowboys van te voren al weten dat ze van de stier af vallen. Het is aan hun om bij hun val zo min mogelijk gewond te raken. Tja het is maar net wat je leuk vindt. Het is in ieder geval niet aan mij besteed. Ik denk ook dat het gewoon puur leed vermaak is.
Toen alle competities af waren begon het feest. Het publiek liep massaal de arena in om te feesten. Dat had ik niet verwacht. Ik heb de meest bizarre dingen gezien. Zo begon iemand zomaar uit het niets te buik glijden in een grote plas met modder. Een andere ging op zn rug liggen in dezelfde plas en maakte een vlinder met zn armen en voeten. Weer een stel andere gingen in de plas worstelen. Het kon niet te gek. Super vet om te zien.

De eerste zondag gebeurde waar ik al een beetje bang voor was. Om 6 uur in de middag werd mij gevraagd of ik mn wilde omkleden want, ja hier komt het: we gingen naar de kerk. In eerste instantie dacht ik dat ze een grapje maakte. Maar al snel had ik door dat het serieus was. En daar zat Erik dan in z’n nette kleren. Op zondagavond braaf op weg naar de kerk. Het is niet dat ik het afkeur. Nee, zeker niet in tegen deel. Het is alleen he-le-maal niks voor mij. Mijn zondagavonden hebben er wel eens anders uit gezien. Vooral toen ik mij realiseerde dat het in Nederland kermis Venhuizen was. Tja, dat had ik vorig jaar niet verwacht toen ik in de Rooie Leeuw stond. Ook de Los op Zondagen in Bantam zien er net iets anders uit dan dit. En toch zat ik er heel braaf.

De 2e werk week regende het heel erg veel. Hierdoor heb ik helemaal niet meer kunnen takken rapen. In plaats daarvan heb ik de oude boerderij schoon gemaakt. Daar was al 15 jaar niet meer naar omgekeken en zat onder de ratten- en vogelnesten. Gelukkig werd het weer aan het eind van de week wel iets beter. Want ik heb ondertussen al genoeg regen in Australië gehad. Die week heeft Maikel, Peter en Mary’s oudste zoon, mij leren spuiten en chemicaliën mixen.
Die zondag zat ik weer heel braaf in de kerk. Alleen deze keer hadden we de ochtend mis. Niet dat het mij ook veel uitmaakt. Na de mis hebben we met de hele familie ontbeten bij Claire. Daarna zijn we door gegaan naar Mary’s ouders. Daar hebben we eerst gelunched en daarna hebben we met het hele gezin een wandeling gemaakt door een national park. De naam ben ik alleen even vergeten.

De 3e en tevens laatste week heb ik vooral heel veel gif gespoten. Ook heb ik zowel mn telefoon als mn laptop kapot gemaakt. Voor als jullie het nog niet wisten. Je kunt een iPhone niet van 3 meter hoog op een betonnen vloer laten vallen. Al helemaal niet met het scherm plat op het beton. Ook is het niet verstandig om een boek tussen je laptop te stoppen en om dan vervolgens op je scherm te leunen. Daar gaat hij kapot van. En ja ik kan het weten, helaas. Dit allemaal gebeurde binnen 24 uur. De op een na laatste werkdag hebben we een stier geslacht. Ik zeg nu wel heel mans WE. Maar ik heb eigenlijk alleen een paar simpele instructies opgevolgd. Want heel smakelijk vond ik het niet. De lucht die er vanaf kwam al helemaal niet. Het is niet echt mijn ding denk ik. Weer een beroep wat ik van mijn mogelijke beroepenlijst kan afstrepen: slager. En nee mam, ik weet nog steeds niet wat ik ga doen als ik terug ben. Dat zien we thuis wel. De laatste werkdag hebben we een hek gedemonteerd. Wat een k*t werk is dat zeg. Ik lag zoals gewoonlijk weer in de knoop met het prikkeldraad. Wat een bende is dat zeg. Maar goed, het hek was er aan het eind van de dag uit en daar ging het om.

De laatste zondag zijn we weer heel braaf naar de nacht mis geweest. Daarna hebben we heel gezond bij de mac gegeten en daarna hebben ze mij afgezet bij het bus station. Daar heb ik ze enorm bedankt voor alles. Ook ben ik nog uitgenodigd voor de verjaardag van één van hun dochters op 30 juni. Ik weet nog niet of dat gaat lukken. We zien het wel.

Over 2 maanden ben ik terug in Nederland. De tijd vliegt.

Later!

Foto's van het werk/leven bij de fam Brieffies zijn hier te vinden:
http://www.facebook.com/#!/media/set/?set=a.403697179664383.99495.100000723136658&type=3

Laat mij even weten of het lukt om de foto's te openen.