Het leven in Melbourne, Australie

Mogguh,

No worries, I'm still alive. Ik heb al een tijdje niks meer van mij laten horen. Dat heeft eigenlijk naar 1 reden. Momeneel ben ik aan het werk waardoor simpel genoeg weinig mee maak.

De vorige keer was het nog een beetje spannend. Ik had namelijk "waarschijnlijk" werk en geen dak boven mn hoofd. Ik kan jullie vertellen dat gevoel is niet fijn. Bovendien had ik die dag ook een financieel diepte punt. M'n rekening gaf namelijk nog z'n slordige $2,50 aan. Das niet veel, zeker niet in Australie. Ik heb die dag verschillende keren gedacht: "Wat doe ik hier in godsnaam?", gillend naar huis ;). Want ik had echt niks. Ik kwam net van een roadtrip en had werkelijk niks geregeld. Ik zelfs al een dag of 5 niet gedouched. Omdat we in de bush-bush bivakkeerde. Daarbij kwam dat de hostels door de Australian Open ongelovelijk duur waren en het was nog maar de vraag of ze een slaapplek hadden. Voor een nacht moest ik al snel $40 betalen. Daar had ik ook weinig trek in of geld voor. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat ik 100% zeker een baan had. Dat scheelt een hoop kopzorgen.

Op naar het volgende "probleem". Gelukkig zijn er problemen om opgelost te worden. Na wat belletjes mocht ik een "kamer/huis" komen bekijken. Nog voor dat ik naar binnen liep zei ik tegen de eigenaar; ik neem het. Ga toch eerst maar even rondkijken zei hij. Het huis zag er redelijk uit. Het was niet schoon, maar zeker niet zo smerig en ranzig als het motel in Moss Vale. Het enige nadeel zijn de kakkerlakken in de keuken. Daar wordt aan gewerkt zei de eigenaar. Ik zit hier nu dik 5 weken en heb eerlijk gezegd nog weinig verschil gemerkt. Ik deel mijn kamer met 1 Nederlandse jongen 2 Franse dames. Aangezien iedereen uit mn kamer volgende week vertrekt krijg ik weer nieuwe kamergenoten. Hopelijk zijn deze net zo vriendelijk relaxt als mijn huidige kamergenoten. En anders maar niet. Het huis op zich is wel redelijk. Van de buiten kant ziet het er natuurlijk niet uit. Van binnen is het wel wat beter maar zeker niet schoon. Ach ja dat ben ik ondertussen wel gewend. Verder heb ik hele aardige huisgenoten, een aantal Engelse, Ieren, Fransen en natuurlijk DUITSERS. Die zitten hier echt OVERAL! Je kan nog zo je best doen ze te ontduiken, maar als Anne dat niet lukt gaat het mij zeker niet lukken, grapje. Nee, hoor ze zijn wel aardig, maar de achtertuin ligt wel vol met fietsen, geen grapje.

Binnen een dag tijd had ik vrijwel alles geregeld, een baan en een dak boven mn hoofd. Ik heb hiermee wel het nodige geluk gehad. Mijn huisgenoten hadden ongeveer 2 tot 3 weken nodig om alles te regelen. Dat zegt wel weer genoeg. Daar had ik simpel weg niet genoeg tijd voor. Met $2,50 kom je namelijk niet ver. Bijna al mn huisgenoten werken in horeaca. Op de Duitsers na. De Duitsers daar en tegen gaan alle huizen af om "dingen" aan de deur te verkopen. Wat ze precies verkopen weet ik niet. Ze zeggen zelf ook dat een beetje dodgy, oftewel een vage handel is. Ik hoop alleen voor hen dat het geen voedselbonnen zijn... Oke, nu heb wel genoeg over de Duitsers gehad.

Het werk. Dinsdag 17 januari werd ik om 5:45 bij een kruising, 10 minuten lopen vanaf mn huis, door Chris opgehaald. Chris is een echte ozzie. Houd van BBQ-en en is een echte die-hard footy en cricket fan. Na ongeveer 50 minuten rijden kwamen we bij de shed aan. Daar heb ik kennis leren maken met Bill. Hij heet eigenlijk Willem, naar dat kunnen ze hier in Australie niet uitspreken en/of onthouden. Vandaar dat hij de naam Bill heeft aangenomen. Dat is namelijk wel Engels, Elles. Maar goed, ik werd geintroduceerd als de jongen die deels schuldig was aan het innemen van de baas zijn rijbewijs. Altijd leuk om te horen. Toen ik de dag ervoor met Bill aan de telefoon was werd hij aangehouden door politie. Hij reed veel te hard en bovendien was hij aan het bellen (met mij) tijdens het rijden. Daarom werd zijn rijbewijs ingevorderd. Een goed begin is het halve werk. Bill komt zelf uit Wieringerwerf en is 30 jaar geleden naar Australie gegaan om hier een drainage bedrijf te starten. Hij doet dit dus nu al zo'n 30 jaar. Een aardige man die net als ome Huub, Engels en Nederands door elkaar praat als je "Nederlands" met hem praat. Na even wat geouwehoerd te hebben begon om 7 uur de werkdag. Ik moest met Mecka mee, een wat oudere man. Omdat hij lichtelijk doof is schreeuwt hij altijd. Wist ik veel. Toen ik hem wat vroeg kreeg ik steeds een snauw terug. Oke, aangenaam kennis te maken. Vanaf de schuur was het nog dik een uur rijden naar de job. Ik weet niet hoelang Mecka zijn rijbewijs al heeft maar hij leek wel wat moeite te hebben met het schakelen. Waar ben ik nu weer in beland... Eenmaal bij de job aangekomen moesten ik en Bud, een ozzie voor wie het ook zn eerste werkdag was, met Paddy mee. Paddy is een Ierse gast die al dik een jaar voor Aussie-Drain werkt. Hij gaf ons uitleg over hoe we de pijpen moesten verbinden. Toen we net klaar waren kwam Mark langs. We hadden ze namelijk verkeerd verbonden en moesten het opnieuw doen. Oke, prima.

Toen we de pijpen verbonden hadden moesten we "sanden". Het sanden houdt in dat we alle gleuven opvullen met zand. We rijden met 2 trekkers naast elkaar. Een trekker rijd met een soort van trechter boven de gleuven en vult deze tot de rand met zand. De andere trekker rijd met een kiepwagen naast. Deze kiepwagen heeft een lopende band waarmee je het zand in de trechter mikt. Het is veel moeilijker dan het lijkt. De gleuven zijn namelijk kaasrecht. En het is behoorlijk moeilijk met een trekker kaasrecht te rijden. Bovendien week mijn trekker af naar links en moest ik steeds bijsturen. Het hielp ook niet echt dat Bud, die op de andere trekker zat, stond te slingeren. Met andere woorden het ging de eerste dagen zeker niet goed. Mijn 2e werkdag was ook weer een verhaal op zich. Ik reed al een tijdje op de trekker en deze begon wat te piepen. Het zal wel dacht ik. Ik reed dus gewoon door. Tot ik rond een uur of 4 een brandgeur begon te ruiken. Aangezien het die dag ongeveer 40 graden was en ik de hele dag vol gas reed dacht ik in eerste instantie dat het de trekker uitlaat was. Ik zag ook geen rook. Dus reed ik maar gewoon weer door. Rond een uur of half 5 zette ik mijn trekker stil om deze met zand te vullen. Toen de stof was weggetrokken bleef ik nog steeds stof/rook zien. Toen begon ik hem toch een beetje te knijpen. Helemaal toen ik 2 Utes mijn kans op zag komen scheuren en ik Mark en Rik de auto uit zag sprinten om water over de trekker heen te gooien. Hij stond namelijk in de brand... Dat heb ik weer op m'n 2e werkdag. Ik zet natuurlijk weer keurig een trekker in de fik. Laat dat maar aan mij over. Gelukkig viel de schade mee en bleken het de remmen te zijn. De trekker moest een nachtje afkoelen en we zouden het de volgende dag wel zien. Toen de trekker geblust was kwam Chris naar mij toe en zei: "You fucked it up didn't you?" Kinda, zei ik. Ik begon hem toch een beetje te knijpen toen hij dat vroeg. Ontkennen ging ook niet aangezien ze mij van de trekker af zagen springen. Gelukkig zei Chris het volgende: "Welcome to fucking Australia, mate!"

Na een dag of 2 kregen we het toch behoorlijk onder de knie. En dus moest het tempo omhoog. Dat ging eigenlijk ook prima. Bill was tevreden dus dat was een goed teken. Het was allemaal bloemen geur en maneschijn. Ik leefde op een roze wolk van plezier, glorie en liefde. De kleuren waren helderder, de mensen vriendelijk en ie-der-een was blij. Dit laatste is misschien een beetje overdreven. Ik zal het simpel en kort houden: het ging goed. Dit was zo tot ik met m'n grote vriend moest werken. Mohwawk Mark zoals Bud en ik hem noemen. Mark is een heel apart figuur. Hij loopt de hele tijd te schelden en tieren. Kijkt altijd alsof het onweert, dit terwijl het hier vrijwel altijd mooi weer is. Daarnaast heeft hij GEEN geduld. Mark ziet eruit als een punker met een hanenkam (vandaar ook de naam). Hij heeft piercings, tatoes en een staartje in zijn haar. Bovendien gebruikt hij fuck, fucking en faaaawking als werkwoord, lidwoord EN bijvoegelijk naamwoord. Bovendien moet hij in elke zin die hij zegt minimaal 3 keer het woord fucking of een afleiding daarvan gebruiken. Hij is niet mn beste vriend.
Toen ik bijvoorbeeld de eerste dag de drainage pijpen aan het verbinden was had ik mijn mes in de de grond gestoken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Toen ik naar hem toen ging met de vraag of hij mn mes had gezien zei hij het volgende: "The fucking knife is in the fucking Ute". Dit is voor Mark een hele nette zin omdat deze maar 2x het woord fucking bevat. Echter moest ik de volle laag toen nog krijgen. De zin die daarna volgde zei genoeg. "The next fucking time that I see the fucking knife stucking in the fucking ground I'll put it up in your fucking ass, fuck!". De boodschap was duidelijk. Ik mocht de messen dus niet in de grond steken. Dit was het allereerste wat hij tegen mij zei, m'n beste vriend.

Ik moest dus met Bud en mohawk Mark werken. Bud en ik, onervaren en hadden geen idee wat we moesten doen. Dat was me wel een week zeg. Hier een kleine opsomming van wat hij allemaal tegen mij heeft gezegd:
- Fuck off
- You fuck
- !@#@#$#%&^%&^%&$%@#^%(
- etc
Ik ga het niet allemaal herhalen. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik terug begon te schelden. Dit in zowel het Nederlands als Engels. Dit kon hij niet waarderen, maar hij hield wel voor een tijdje op. Na het werk zat ik met Chris in de auto. Ik heb hem subtiel gezegd dat ik Mark niet mocht en waarom niet. De dag erna wist ik niet wat ik moest doen en er was niemand in de buurt op m'n vriend na dan. Dus ik ging met frisse tegen zin naar hem toe om te vragen wat ik kon doen. Het enige wat hij die weken erop tegen mij zei was: "I'm not your boss. Go to your boss." Zelfs toen ik vroeg: "Hi, Mark how are you today?" I'm not your boss, go to your boss, zei hij. Gotcha! Zei ik. Dit kon hij niet waarderen.

De week erop mocht ik gelukkig met Chris en Dave werken. Dit ging prima. Chris was tevreden en alles ging goed. Wel hebben we meerdere keren een irrigatie pijp aangeboord. Dat betekend dus een fontein midden op de golfbaan. Hier was niet iedereen even blij mee. Maar goed de drainage werkte wel. Dat hebben we goed kunnen zien ;).
Aan het eind van de week moest ik weer met Mark werken. Omdat ik nu wel wist wat ik moest doen ging het prima. In your face! Dacht ik.

Momenteel werk ik voor Glen weer een andere baas. Glen is een hele relaxte gast die wel de tijd neemt en alles uitlegt. Het gaat de laatste weken eigenlijk gewoon prima.

Afgelopen week had ik alleen een nieuw diepte punt. Ik rijd al zo'n 5 weken met Chris mee. Alleen moest Chris na het werk ergens anders heen. Gelukkig mocht ik met Jerry, een Ierse gast, mee. Ik heb na 5 weken nog steeds geen idee hoe we rijden. Ik ben echt een navigatie ramp. Ik heb Jerry wel 5 keer de verkeerde kant opgestuurd. Hij werd er ook helemaal gek van. Maar ik ben thuis gekomen. Hoe en hoelang we er over gedaan hebben zeg ik niet, maar ik was thuis.

Wat doe ik in de weekenden. Eigenlijk niet veel. Ik ben 1x uit geweest, verder ben ik een keer naar skate show geweest, naar een gratis festival, heb ik Jordy en Carl een keer opgezocht en vanavond zie ik het wel weer. Ik probeer zo veel mogelijk geld te sparen zodat ik verder kan reizen. Ik denk dat ik tot eind april aan het werk ben en dat ik daarna richting Adelaide trek. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer. Ik denk niet dat ik in de tussen tijd veel zal mee maken en dus zal m'n volgende blog wel weer even duren. Maar wees gerust I'll be back.

- Erik -

Toch nog een grappige Duitse gebeurtenis. Ik was samen met verrassend genoeg een Duitser TopGear aan het kijken. In deze aflevering ging het over een Lamborghini die met behulp van Volkswagen was ontwikkeld. Op een gegeven moment zei 1 van presentatoren dat de laatste keer dat deze landen samen werkten in 1940 was. Die kop van die duitser was echt geniaal. Het enige was hij zei was: "ha-ha". Ik ging stuk en hij liep weg.